Πόσο συχνός είναι ο αιφνίδιος καρδιακός θάνατος στην άθληση που προκαλεί τέτοιο φόβο και ιατρογενή παράκρουση;
Αποτελεί ένα πολύ σπάνιο, (0.6:100.000 αθλούμενους ανά έτος στις ΗΠΑ), αλλά ιδιαίτερα τραγικό γεγονός, καθώς αφορά άτομα νεαρής ηλικίας και σε άριστη φυσική κατάσταση. Σε κάθε περίπτωση, εκτός από τη βαθιά οδύνη της οικογένειας, προκαλείται γενικότερη αίσθηση, συγκίνηση και ανησυχία λόγω της δημοσιότητας που δίνεται σε ένα θάνατο νέου και δυνατού ανθρώπου μπροστά σε πλήθος θεατών. Δυστυχώς η κοινή γνώμη έχει συνηθίσει και αποδεχθεί τους καθημερινούς πολλαπλάσιους θανάτους και αναπηρίες νέων ατόμων από άλλες αιτίες, όπως τα τροχαία, η χρήση ουσιών και οι αυτοκτονίες για την πρόληψη των οποίων θα μπορούσαν να γίνουν πολλά. Σε κάθε θάνατο στην άθληση αντιστοιχούν τουλάχιστον 100 θάνατοι νέων από τις άλλες αιτίες! Αυτό σημαίνει πως πρέπει να αποδεχθούμε μοιρολατρικά τους σποραδικούς θανάτους στην άθληση από καρδιακά αίτια; Και βέβαια όχι. Αρκεί να ξέρουμε τα όρια των δυνατοτήτων μας, τον τρόπο της πρόληψης και κυρίως τη μεγάλη πιθανότητα να δημιουργήσουμε σοβαρό πρόβλημα στους υγιείς βάζοντας την ταμπέλα μιας ανύπαρκτης καρδιοπάθειας.
Πρέπει με έμφαση να τονισθεί ότι το υπερηχογράφημα, και με τα τελειότερα σύγχρονα μηχανήματα, δεν αναπληρώνει το καλό ιστορικό, την προσεκτική κλινική εξέταση και την εκτίμηση του ηλεκτροκαρδιογραφήματος. Η έλλειψη εκπαίδευσης, η «αμυντική» ιατρική και πιθανόν άλλοι λόγοι οδηγούν σε πλήθος ψευδώς θετικών διαγνώσεων. Παιδιά και νέοι, μαζί με τις οικογένειές τους, βιώνουν το φόβο, το άγχος την ανασφάλεια και το οικονομικό κόστος μιας ανύπαρκτης «καρδιοπάθειας», σταματούν να αθλούνται και ταλαιπωρούνται με πολλαπλές επανεξετάσεις. Είναι απαράδεκτο η διάγνωση της «πρόπτωσης της μιτροειδούς» να εξακολουθεί να μπαίνει με τόση ελαφρότητα και ευκολία και οι φυσιολογικές διαφυγές των βαλβίδων να αναφέρονται ως «ανεπάρκειες». Συμπεράσματα υπερηχοκαρδιογραφικών εξετάσεων που αναφέρουν φυσιολογικά σε κάθε εξεταζόμενο ευρήματα του τύπου «ήπια ή ελάχιστη ανεπάρκεια ή διαφυγή μιτροειδούς ή τριγλώχινας ή πνευμονικής», «προπτωσική συμπεριφορά» κ.α. δημιουργούν σύγχυση, αβεβαιότητα και ανασφάλεια όχι μόνο στον ίδιο τον αθλητή και την οικογένειά του αλλά και σε παιδίατρους , παθολόγους, προπονητές κτλ. Επίσης, πρέπει να τονιστεί ότι το «ανοικτό ωοειδές τρήμα» είναι ένα πολύ συχνό, τυχαίο και απόλυτα φυσιολογικό εύρημα στους προαθλητικούς ελέγχους και είναι επιεικώς απαράδεκτο να γίνεται νύξη στους γονείς για σύγκλειση.
Με τα παιδάκια τελικά της πρώτης Δημοτικού τι πρέπει να γίνεται;
Μα ό,τι και σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Μια ιατρική εξέταση από παιδίατρο που μπορεί να παραπέμψει σε καρδιολόγο ή άλλο ειδικό μόνο όταν υπάρχουν κλινικές ενδείξεις. Βέβαια πρέπει να τροποποιηθεί ο σχετικός νόμος. Ήδη με αίτημα που καταθέσαμε σαν ομάδα εργασίας συγγενών καρδιοπαθειών στην καρδιολογική εταιρεία ξεκίνησε μια προσπάθεια που πρέπει όμως να ενταθεί για να έχει αποτέλεσμα.
«Ο καλύτερος γιατρός είναι αυτός που προλαβαίνει τη νόσο» λέει μια παλιά κινέζικη παροιμία. Το ίδιο νόημα είχε και η ρήση του Ιπποκράτη. Στη σύγχρονη Ιατρική είναι τεκμηριωμένο πως η πρόληψη προσφέρει πολύ μεγαλύτερο όφελος από τη θεραπεία και με πολύ μικρότερο οικονομικό κόστος. Όταν όμως με πρόσχημα την «πρόληψη» γίνεται κατάχρηση διαγνωστικών εξετάσεων και φαρμακευτικής αγωγής το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το αντίθετο. Δημιουργούνται «ιατρογενείς νόσοι» και σοβαρή οικονομική επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων και των ίδιων των «ασθενών». Το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία για τη χώρα μας που μπαίνει στο τούνελ βαθειάς οικονομικής κρίσης. Δυστυχώς και η «πρόληψη» όταν γίνεται με λάθος τρόπο μπορεί να βλάψει σοβαρά την υγεία και την οικονομία.
