Ο τρόπος που το βρέφος πιάνει την θηλή είναι καθοριστικής σημασίας, καθώς η λανθασμένη πρόσφυση στον μαστό συχνά οδηγεί σε μειωμένη πρόσληψη γάλακτος ή σε πληγωμένες θηλές, με αποτέλεσμα την μειωμένη παραγωγή, την απογοήτευση της μητέρας και τελικά τον απογαλακτισμό.
Προκειμένου να ανοίξει το βρέφος καλά το στόμα του, η μητέρα αγγίζει με την θηλή της τη μύτη ή το πάνω χείλος του, ώστε να εκλυθεί το αντανακλαστικό της αναζήτησης (rooting reflex). Στη συνέχεια με γρήγορες και σταθερές κινήσεις φέρνει το μωρό προς το στήθος της.
Για να ελέγξουμε ότι το μωρό έχει τοποθετηθεί σωστά παρατηρούμε ότι:
- Η γωνία ανάμεσα στο πάνω και κάτω χείλος είναι μεγάλη.
- Το μωρό έχει πιάσει όχι μόνο την θηλή αλλά και μέρος ή όλη τη θηλαία άλω. Σε περίπτωση που η μητέρα έχει μεγάλη θηλαία άλω θα πρέπει να είναι ορατό το πάνω μέρος της και να μην φαίνεται το κάτω μέρος της άλω (ασύμμετρη πρόσφυση στον μαστό).
- Τα χείλη είναι ανεστραμμένα προ τα έξω, εξασφαλίζοντας την ανάπτυξη αρνητικής πίεσης εντός της στοματικής κοιλότητας.
- Το πηγούνι του μωρού ακουμπά πάνω στο στήθος.
- Οι ρινικές χοάνες είναι ανοιχτές για να μπορεί το βρέφος να αναπνέει κατά τη διάρκεια του θηλασμού. Η μύτη να είναι κοντά, αλλά να μη βυθίζεται στο στήθος.
- Κατά την απομύζηση γάλακτος, είναι εμφανείς οι κινήσεις της κάτω γνάθου. Αρχικά πιο γρήγορες και στη συνέχεια, μετά την έκλυση του αντανακλαστικού έκθλιψης του γάλατος, πιο αργές και ρυθμικές. Οι εμφανείς καταποτικές κινήσεις είναι το πιο αξιόπιστο κλινικό σημείο εκτίμησης της ικανοποιητικής πρόσληψης γάλακτος.
